บีเกิ้ล (Beagle) เป็นสุนัขล่ากระต่ายขนาดเล็กที่มีลักษณะคล้ายคลึงกับสุนัขจิ้งจอกแต่มีขนาดเล็กกว่ามาก บีเกิ้ลเป็นสุนัขที่มีจมูกซึ่งถูกพัฒนาขึ้นมาเพื่อการล่ากระต่ายโดยเฉพาะ
บีเกิ้ลเป็นสุนัขพันธุ์หลักที่ใช้เป็นสุนัขตรวจจับการนำเข้าสินค้าทางการเกษตรและอาหารที่ต้องห้ามในเขตกักกันทั่วโลก บีเกิ้ลมีความฉลาด เป็นสัตว์เลี้ยงยอดนิยมเนื่องจากขนาดของมัน เป็นสุนัขอารมณ์ดีและไม่ค่อยมีปัญหาด้านสุขภาพ
บีเกิ้ลสายพันธุ์ใหม่ได้รับการพัฒนาในสหราชอาณาจักรในช่วงทศวรรษที่ 1830 เริ่มจากสุนัขหลายสายพันธุ์เช่น Talbot Hound, North Country Beagle, Southern Hound และอาจรวมถึง Harrier
บีเกิ้ลปรากฏอยู่เป็นภาพทางวัฒนธรรมตั้งแต่สมัยเอลิซาเบธ ในวรรณคดีและภาพวาด เมื่อไม่นานมานี้บีเกิ้ลปรากฏตัวในภาพยนตร์โทรทัศน์และหนังสือการ์ตูน
จุดเริ่มต้นของสุนัขสายพันธ์บีเกิ้ลไม่มีใครทราบ ในศตวรรษที่ 11 กษัตริย์วิลเลียมผู้พิชิตได้นำสุนัขพันธุ์เซนต์ฮิวเบิร์ต (Saint Hubert) และสุนัขทัลบอต (Talbot) ไปยังอังกฤษ
ทั้งสองสายพันธุ์นี้ถูกผสมกับเกรย์ฮาวด์ (Greyhound) เพื่อเพิ่มความเร็วและความแข็งแกร่งในการล่ากวาง บีเกิ้ลมีลักษณะคล้ายกับ Harrier และ Southern Hound ที่สูญพันธุ์ไปแล้วแม้ว่าจะมีขนาดเล็กและช้ากว่าก็ตาม
ตั้งแต่ยุคกลางบีเกิ้ลถูกระบุว่าเป็นสุนัขล่าเนื้อขนาดเล็ก แม้ว่าสุนัขเหล่านี้จะแตกต่างจากบีเกิ้ลสายพันธุ์สมัยใหม่มากก็ตาม
สุนัขพันธุ์บีเกิ้ลขนาดเล็กเป็นที่รู้จักกันตั้งแต่สมัยพระเจ้าเอ็ดเวิร์ดที่ 2 และเฮนรี่ที่ 7 ในการล่าสัตว์สุนัขล่าเนื้อขนาดใหญ่จะวิ่งไล่เหยื่อลงสู่พื้นจากนั้นนักล่าจะปล่อยสุนัขตัวเล็กๆ เหล่านี้ เพื่อไล่ล่าผ่านพุ่มไม้ต่อไป
เมื่อถึงศตวรรษที่ 18 สุนัข 2 สายพันธุ์ได้รับการพัฒนาให้ทำหน้าที่ล่ากระต่ายได้แก่ Southern Hound และ North Country Beagle
สายพันธ์ Southern Hound เป็นสุนัขที่มีรูปร่างสูงและมีน้ำหนักมากที่มีหัวเหลี่ยมและหูยาวนุ่มมีอยู่ทั่วไปจากทางใต้ของแม่น้ำเทรนต์และอาจมีความเกี่ยวข้องอย่างใกล้ชิดกับ Talbot Hound
ที่แม้ว่าจะช้าแต่ก็มีความแข็งแกร่งและความสามารถในการดมกลิ่นที่ยอดเยี่ยม ส่วน North Country Beagle ซึ่งอาจเป็นลูกผสมระหว่าง Talbot และ Greyhound ได้รับการฝึกในยอร์คเชียเป็นส่วนใหญ่
และพบได้ทั่วไปในทางตอนเหนือ มันมีขนาดเล็กกว่า Southern Hound ซึ่งมีน้ำหนักน้อยกว่าและมีปากที่แหลมกว่า มันมีความเร็วกว่า แต่ความสามารถในการดมกลิ่นของมันยังพัฒนาได้น้อยกว่า
การพัฒนาบีเกิ้ลสายพันธุ์สมัยใหม่
นายฟิลลิป ฮันนี่วูด ก่อตั้งกลุ่มบีเกิ้ลในเอสเซ็กซ์ในช่วงทศวรรษที่ 1830 และเชื่อกันว่ากลุ่มนี้จะเป็นพื้นฐานสำหรับบีเกิ้ลสายพันธุ์สมัยใหม่
แม้ว่าจะไม่มีการบันทึกรายละเอียดของเชื้อสายของสุนัขกลุ่มนี้ แต่ก็น่าจะเป็นไปได้ว่าคือ North Country Beagles และ Southern Hounds นายวิลเลียม ยูแอตต์สงสัยว่าแฮริเออร์เป็นสายเลือดส่วนใหญ่ของบีเกิ้ล แต่ต้นกำเนิดของแฮร์ริเออร์นั้นคลุมเครือ
แม้ว่าจะได้รับการยกย่องจากการพัฒนาสายพันธุ์ที่ทันสมัย แต่นายฮันนี่วูดก็มุ่งเน้นไปที่การผลิตสุนัขสำหรับการล่าสัตว์และทิ้งให้โทมัส จอห์นสัน (Thomas Johnson)
ปรับแต่งสายพันธุ์เพื่อผลิตสุนัขที่มีทั้งความน่าสนใจและมีความสามารถในการเป็นนักล่า ในการพัฒนาสายพันธุ์สองสายพันธุ์คือ พันธุ์ที่ขนหยาบและขนเรียบ
บีเกิ้ลขนหยาบรอดชีวิตมาได้จนถึงต้นศตวรรษที่ 20 และยังมีบันทึกว่ามีการปรากฏตัวในงานแสดงสุนัขเมื่อปลายปี 1969 แต่สายพันธ์เหล่านี้สูญพันธุ์ไปแล้วโดยอาจถูกดูดกลืนเข้าสู่สายเลือดบีเกิ้ลมาตรฐานในปัจจุบัน
ในทศวรรษ 1840 บีเกิ้ลพันธ์มาตรฐานได้เริ่มพัฒนาขึ้นมา ความแตกต่างระหว่าง North Country Beagle และ Southern Hound ได้หายไป
แต่ยังคงมีการเปลี่ยนแปลงขนาดลักษณะและความน่าเชื่อถือในกลุ่มที่เกิดขึ้นใหม่ ปี 1856 จอห์น เฮนรี่ วอลช์ เขียนไว้ในคู่มือกีฬาชนบทของอังกฤษ
โดยยังคงแบ่งบีเกิ้ลออกเป็นสี่สายพันธุ์คือ บีเกิ้ลขนาดกลาง บีเกิ้ลแคระหรือแลปด็อก สุนัขจิ้งจอกบีเกิ้ล (Foxhound) และบีเกิ้ลขนหยาบ
ในปี 1887 เมื่อภัยคุกคามของการสูญพันธุ์กำลังลดลง มีบีเกิ้ล 18 ตัวในอังกฤษโดย Beagle Club ก่อตั้งขึ้นในปี 1890
และเป็นผู้สร้างมาตรฐานแรกของบีเกิ้ลในเวลาเดียวกัน ในปีต่อมาได้มีการก่อตั้ง Association of Masters of Harriers and Beagles
ทั้งสององค์กรมีเป้าหมายที่จะสร้างมาตรฐานสูงสุดของสายพันธุ์นี้ และทั้งสองหน่วยงานต่างกระตือรือร้นที่จะเพาะพันธ์บีเกิ้ลชนิดมาตรฐาน ในปี 1902 จำนวนบีเกิ้ลเพิ่มขึ้นเป็น 44 ตัว
เครดิตภาพ AKC, MF, Mythaipet
#บีเกิ้ล #บีเกิ้ลน่ารู้ #สุนัขน่าเลี้ยง
